Ze zijn populair zowel als bestemming voor dagtochten vanuit het vasteland, of als een optie voor een langer verblijf. De heuvelachtige eilanden komen de laatste jaren steeds meer in trek, ze hebben een prachtige natuur, een heerlijk klimaat en een eigen aparte bouwstijl. Maar ook vanwege spectaculaire rotsformaties met gevarieerde kleuren, vulkanische verschijnselen en de archeologische vondsten zijn de Liparische eilanden enorm uitnodigend.

Ze ontlenen hun naam aan de Koning der Winden Aeolus die hier zijn verblijf hield en het bestuur verkregen had over de winden. Toen Odysseus hier landde, gaf Aeolus hem de winden mee in een leren zak…

De vroegste nederzettingen dateren uit de Steentijd (IV–III millennium v.Chr.). Het belangrijkste middel van bestaan was toen het delven en verhandelen van obsidiaan. Deze natuurlijke glassoort van vulkanische oorsprong was een uitmuntend materiaal voor de vervaardiging van wapens zoals messen, speerpunten en gereedschappen. Obsidiaan ontstaat door snelle afkoeling en stolling van de lava waardoor mineralen als kwarts en veldspaat niet konden uitkristalliseren.
Rond 1400 voor Christus beleefde de archipel een nieuwe economische bloei door belangrijke handelscontacten met het Myceense Griekenland. Kort nadien vestigde zich een volksstam afkomstig van Zuid-Italië (van Campanië), en volgens de legende was hun aanvoerder de Ausonische koning Liparo. De bloeiende Eolische beschaving geraakte echter in verval, rond de tiende eeuw v.Chr. werden ze plots verlaten.

Uiteindelijk werden ze in de zesde eeuw voor Christus opnieuw gekoloniseerd door Dorische Grieken. Nauwelijks geïnstalleerd moesten ze zich al verdedigen tegen de invallen van de Etrusken, met het gevolg van het opbouwen van een sterke Eolische vloot, die zeer bekend werd.

Ten tijde van de Eerste Punische oorlog vielen de eilanden in handen van de Carthagers die ze gebruikten als strategische haven. Maar na hevig gevochten te hebben moesten ze in 252 v.Chr. deze toch overgeven aan de Romeinen. Nog even vermelden dat tijdens de Romeinse burgeroorlog Lipari nog eens beschouwd werd als belangrijke marinehaven, en daarom hevig betwist werd tussen Octavianus en Pompeius.

In de middeleeuwen hebben de eilanden voortdurend te lijden gehad van aanvallen van piraten. In 1544 werd de stad Lipari verwoest door de Turken: op 30 juni naderden 150 Turkse schepen die 6500 kanonschoten hebben afgevuurd.

Lipari is het belangrijkste en grootste van de eilanden en heeft veel te bieden: de kathedraal, het archeologisch museum en opgravingen uit het verleden. De beste uitzichtpunten bevinden zich in de citadel. Onder de machtige Spaanse vestingmuren van de 16de eeuw, verspreidt de oude stad zich naar de twee havens.
Maar alleen een eilandtour kan de bijzonderheden van Lipari aan het licht brengen: de vier kleine dorpen, het uitzicht op de andere eilanden, de voormalige puimsteengroeven en de Obsidian rots.
Lipari bestaat uit meerdere gedoofde kraters maar heeft ook nog post-vulkanische activiteit: nl. stoom en gassen die ontsnappen uit de vulkanische bodem en hete bronnen bij termen die dateren van ongeveer 1500 v.Chr., die zich bevinden in een Myceense tholos, beschouwd als de oudste warmwaterbaden ter wereld!

Dichtbij Lipari ligt het eiland Vulcano, dat zijn naam eer aandoet. Het eiland is gewijd aan Vulcanus,de god van het vuur en de metaalbewerking. Homerus beschreef het eiland als de smidse van Hephaestus, de Griekse god van het vuur. De Griekse schrijver Thucydides is de eerste die ons inlicht over een uitbarsting aan het einde van de vijfde eeuw voor Christus.
Ook Vulcano bestaat uit meerdere kraters, waarvan één nog actief is. De beklimming van deze grote krater is beslist de moeite waard.
Als enige van de archipel beschikt het eiland Vulcano over een groot natuurlijk zwavelbad met grijsachtig water, dus een echt modderbad van ongeveer 40°C. De warmte ontstaat door de hete zwavelgassen die uit de grond opstijgen en zo het water verwarmen, beschouwd als een geneeskrachtig bad. Zwavelbaden en –dampen zijn zoals bekend zeer goed voor de huid en een goede remedie tegen artritis, reuma en aandoeningen van de bloedsomloop.
Tenslotte is een boottochtje rond het eiland aan te bevelen!

Het charmante Panarea is vandaag het kleinste van de Eolische Eilanden. Men vermoedt dat Panarea eertijds met al zijn rotsformaties verbonden was tot één groot eiland.
Panarea heeft iets betoverends, het ligt in een prachtig rotslandschap met typische Eolische landhuisjes. Het landschap is vol planten en bloemen, de sfeer is vredig en berustigend en met uitzicht op de zee.
Aan de zuidkant van het eiland bevindt zich een prehistorisch dorp uit de 14de eeuw v.Chr., schitterend gelegen op een hoog plateau boven de zee.

Stromboli is het meest tot de verbeelding sprekende en meest fascinerende Eolische eiland vanwege de eeuwig actieve vulkaan. De nog steeds werkende krater op het meest noordoostelijk gelegen eiland van de groep, wordt als sinds meer dan 2000 jaren door reizigers beschreven. Het unieke daarbij is, dat men dit ongelooflijke natuurgeweld van dichtbij kan bekijken, wel na een lange klim van 4 uur. Even indrukwekkend is dit schouwspel vanaf de zee, bij voorkeur ’s nachts, door een boottochtje te maken naar de plek La Sciara del Fuoco, het lavaveld waarover de stenen in de zee kunnen rollen.

Door de aanwezigheid van water speelt op Salina de landbouw een belangrijke rol. Kappertjes vormen een belangrijk exportproduct en Malvasia wijnbergen worden hier flink verbouwd.

Filicudi biedt een echte bezienswaardigheid: het prehistorische dorp Capo Graziano waar men de fundamenten van de ronde gebouwen van een uitgebreide nederzetting (18de eeuw v.Chr.) vinden kan. Men heeft er grote hoeveelheden bewerkt obsidiaan gevonden en een necropolis met veertig graftomben.

Alicudi is een steile kegel in de zee, rustzoekers kunnen hier genieten!